Wwoofing Mount Tamborine

25 november tot 20 december.  

2 dagen  voordat ik naar La ferme provinciale ging (de farm had een Frans restaurant met die naam) hoorde ik van een knaap in mijn hostel dat hij hier ook was geweest en na 3 dagen hem smeerde. Hij vond de eigenares misleidend en het eten beneden peil. Een goed begin dacht ik toen.

Na een 2,25 uur durende vlucht kwam ik vers in de morgen om 8:15 aan in Brisbane. De airtrain naar Nerang kost een schamele 30 dollar. Waarom zou je zeggen, omdat je toch van het vliegveld moet en men dus kan vragen wat men wilt. Nou dacht ik: ‘airtrain, hm dat klinkt wel als een heftig nieuwerwets ruig ding’. Leek meer op een Sprinter.

Na een goede 2 uur op station Nerang gewacht te hebben, kwam mijn host opdagen. All was good. Ondanks dat ik toch licht achterdochtig was. Toen ik eenmaal aankwam in mijn nieuwe onderkomen waren hier 4 andere lui. 3 fransen en een Amerikaan. Leuke gasten en ik werd al direct verteld hoe mijn nieuwe leven eruit zou zien. Ze vertelden mij hoe Isabelle hun behandelde. Dat ze slecht voedsel kregen maar dat ze door groente uit de tuin de pakken en met een hoop creativiteit toch aardige maaltijden konden maken. Dat Isabelle het niet zo nauw neemt met regels over voedsel in en buiten het restaurant. Dat wanneer het voedsel over de datum is, het toch aan klanten wordt geserveerd. En wanneer het te erg over datum is, de kans vrij groot is dat ze het ons probeert te geven. Gelukkig werken de andere ook in het restaurant en weten ze wanneer een bepaald gerecht bereid is. Of wanneer een stuk vlees er al een 2 tal weken ligt. Kortom, ze vertrouwen het vlees niet wat Isabelle ons voorschotelt. Het wordt weggegooid. Tenzij het diepgevroren is, dan durven we het wel aan was het motto.

Verder, is Isabelle in geen enkele manier opgeleid tot kok maar noemt ze zichzelf wel een franse chef. Er werd mij verteld dat zodra er meer dan 2 gasten in het restaurant zijn, ze enorm gestresst wordt en dat als je geen probleem hebt met ‘verbal abbuse’ het wel oke is. Ik kreeg te horen dat ze de backpackers uitscheld en zelfs tegen een Duits meisje recent had gezegd:  ‘fuck you i’ll kill you’.

Dus dit leek mij niet de beste plek om Kerst te vieren. Zeker niet aangezien het restaurant open is met kerst. En zoals ik begreep wil je niet werken zodra er echt gasten zijn. Aardige Franse stresskip met wat schizofrene trekjes.

Het hele idee van naar deze farm gaan kwam van Sinead en eigenlijk een vriend van haar genaamd Cullum. Sinead had ik 4 maanden geleden ontmoet op de 2 nachtse Whitsundays zeiltocht. En later nog in Cairns. In contact mee gebleven en dit avontuur mee aangegaan. Cullum kende ik niet maar is een bijzonder beste vent. Omdat hij zijn vriend mistte en hij alle verhalen ook net echt feestelijk vond, besloot hij om hem binnen 2 dagen te smeren. Vervolgens was Isabelle daar niet zo blij mee en begon ze raar te doen tegen Sinead en mij. Smsjes sturen waarin ze vroeg naar onze paspoort nummers en dergelijke. In eerste instantie wilde ze ons ook weg hebben (omdat Cullum weg was) en hadden we 3 nachten die we konden blijven. De volgende ochtend had ze ons echter via sms verteld dat  we diezelfde dag mochten oprotten. Raar wijf, maar wij wilden ook niet meer blijven. (later bleek dat ze ons ook wilde aanklagen voor naamslastering ; cullum had negatieve reviews geschreven, en dat ze dacht dat we illegaal in het land waren dus aangeven bij politie en immigratie…) CREEEP

Wij wisten enkelt niet  waar we heen konden, er is immers geen openbaar vervoer en op de berg wisten we niks te vinden. We besloten rond te lopen en bij vineyards/ farms e.d. binnen te lopen om onze situatie uit te leggen en een plek om te slapen te vinden. 3 deuren verder (200 meter) hadden we geluk. 2 wwoofers (Japans en Franse meiden) liepen naar een groentestalletje voor een farm en wij spraken hun aan. Ze nodigden ons uit om verder te komen en we ontmoetten Vanessa. Een hele lieve vrouw die onze situatie aanhoorde en zei da ze voor ons rond ging bellen. Binnen een uur belde ze ons en we konden 2 nachten bij haar slapen, waarna we vervolgens nog wat wwoofing konden doen bij een kennis van haar. Hier bleven we uiteindelijk 3 weken bij Cliff en Sandy vlakbij Gallery Walk. Cliff was een 74 jaar oude lieve en grappige man die nog van huis uit werkte als soliciter, een soort advocaat. Sandy een beetje een vreemde vrouw met wat levensfrustraties in haar die graag deed alsof ze zeer zen was. Bovendien zat zij vuistdiep in Essential Oils. Zo verteldde zij mij dat als ik gebeten werd door een giftige spin of slang, ze olien zou toepassen die het gif uit zouden zuigen. Een zeer verontrustende gedachte aangezien ik wanneer het om dodelijk gifitige wezens gaat toch liever het wel bekende en zeer goed werkende anti-gif uit het dichtstbijzijnde ziekenhuis prefereer.

Op de 20ste van december vloog deze held (zonder dodelijke bijtwonden) naar Melbourne om Kerst te vieren met de liefste Australische mensen die ik ooit heb mogen ontmoetten, de familie van Bernard en Maria (voor de oplettende lezer; ja daar was ik in het begin van deze reis ook).