WWOOF in Daintree Rainforest

En het verhaal gaat weer verder jawel: wwoofen dus bij Tina. Een vrouwtje dat haar eigen huis heeft gebouwd met wat hulp en ook een klein holiday resortje runt. Een bijzondere vrouw, best een beetje een rare maar ook bijzonder grappig. Een beetje een wous met een klein beetje een hond. En die hond meurt. Dan zit je dus in de ochtend je sereal te vreten en dan komt er af en toe zo'n lucht van die hond, dat is echt om van te huilen. Maar goed, wij sliepen dus in een yurt. Een soort hut/ tent. Met een familie van gekko’s erin. En ander ongedierte dat we gelukkig niet echt hebben gezien. Wel wat kleine spinnen en mieren maar geen dodelijke dieren. Overigens zit heel dat Daintree regenwoud wel vol met pythons en dodelijke andere dingen. Dus overdag was het prima, maar zodra de zon ondergaat is het toch allemaal best een beetje spannend. Gelukkig ben ik een echte held en hebben we het allemaal overleefd. de hele ervaring was echt super dik. Deze mevrouw is bijzonder inspirerend. Ze doet dus allerlei zaken helemaal zelf, ook al heeft ze het nog nooit gedaan. Wij hebben paden gemaakt, grond gelijk maken, boards aan de zijkant met mooie buigingkjes hier en daar, grind scheppen als een malle. Ik ben met een slijptol in de weer gegaan om een soort van kunstwerk van oud hekwerkstaal te maken. Dat moesten dan uiteindelijk takken voorstellen in een frame. Een frame voor een raam, zodat inbrekerts er niet zo makkelijk in en uit konden en tornado proof. Ja kicken. Als ik thuis kom, maak ik die meubels die ik nog steeds niet heb (en dat zijn er een aantal..) gewoon lekker zelf. Zo gaaf om te zien hoe dat hier gaat in die afgelegen plekken. En het eten. Het eten was veel. Het eten was goed. En als ik ergens gelukkig van wordt, is het wel voldoende en goed eten. In het regenwoud gaat de zon onder iets na zessen. En dan is er dus geen flikker meer te doen. Soms keken we tv in de gastenlodge, want er waren geen gasten. Maar meestal lig je dan gewoon rond 8 uur in je yurt. En als je mede-woofer genaamd Renske dan naar de plee moet, moet je als held zijnde dus ook uit je bed (Als held zijnde ben je gewend dat de maatschappij veel van je vraagt, dus dat is oké).  Want die wc is een hokje inclusief douche. Maar die is wel 20 meter van de yurt vandaan, en om eerlijk te zijn wil ik ook zo min mogelijk door een pikkedonker regenwoud lopen, niet omdat ik bang ben natuurlijk maar de nacht is er nou eenmaal om te slapen en niet om door te lopen. Anders hadden we wel nightvision denk ik dan. En sliepen we overdag. Nu is dat niet het geval dus moeten wij mensen ons gedragen zoals de lieve heer dat van ons verwacht, dat denk ik dan. Weet je wel.

Haha ja en oja. Er was daar ook een omaatje. Tina’s moeder. Daar zorgde ze een soort van voor. Die zagen we 1 a 2 keer per dag even uit haar kamer schuivelen om wat te eten. Hoe en wat en of die mevrouw daar erg gelukkig was… dat was me allemaal een beetje een raadsel.

Heel die plek zei, overdag beetje werken, dan chillen of naar het prachtige half verlate strand (inclusief krokodillengevarenbord) of op de mountainbikes een biertje kopen bij het plaatselijke bierhuis/ bottleshop (30 minuten fietsen) en vroeg je nest in. En ja dan hebben we 5 ochtenden gewerkt (met uitzondering van de ochtend waarop Tina zelf vond dat we na 2 uur wel genoeg hadden gedaan want zoals ze zelf zij: lack of interest. Ze vond het zelf wel weer best. En dan toch vreten maken voor ons, top. Een raar vrouwtje, maar een gaaf vrouwtje. Na een week dropte ze ons weer af in Port Douglas. Hier verblijf ik 4 nachten en heb ik zojuist men CV op diverse plekken afgegooid (ik gok op schoonmaakbaantje in 1 van de vele hotels hier). Renske is weer door naar Cairns en dan Sydney – Amsterdam.