Rock patrol tour

21 tm 27 june

De 6 daagse tocht van Adelaide naar Alice Springs is begonnen.  Een tocht die vroeg in de morgen startte. Lockie (Lockland 1 van de 2 trainee tourguides) liep mijn Hostel binnen, en zo geschiedde. Al de spullen weer mee, allemaal in de trailer. Nieuwe groep mensen, nieuwe avonturen. De eerste dag reden we naar de Flinders ranges waar we een tochtje van 1,5 uur maakte door Alligator Gorge (geen alligator te vinden in heel  Australië, maar wel leguanen, die wij overigens niet zagen) die nu meer water huis hield dan vorige keren. Dit in verband met regenval. Op onze eerste dag geen regen (en geen enkele dag overigens!) maar dus wel wat gladdere rotsen waar je overheen moest om heen en weer kruisend door de canyon te lopen. En dat is leuk. Overigens viel Fiona (1 v.d. medereizers) in het water, wat natuurlijk altijd leuk is. De groep moest een beetje loskomen voor mijn gevoel, ondanks dat ik daar mijn uiterste best voordeed. Uiteindelijk kwam dit helemaal goed.

Dit was ook onze eerste nacht in de klassieke Australische swag. Feitelijk een soort slaapzak maar die zich niet bekommerd om het warmhouden van de slaper. De swag is waterresistent, maar er werd ons verteld dat als je wakker werd van de regen dat je je nieuwe vriend het liefst onder een dak wil plaatsen. Een swag is eigenlijk een vrij luie manier van kamperen. Ik vermoed de Ozzie van een zekere graad van laksheid bij het ontwerpen van dit stuk outdoorequiment. Zo hoefde ze nooit een tent op te zetten. Je plaatst je slaapzak en eventuele andere spullen in je swag. Die rol je na een nacht weer op en gooi je op de trailer. En de volgende avond herhaal je dit in omgekeerde vorm.

Eigenlijk is een swag hartstikke top, het werkt en dankzij mijn gouwe slaapzakkie had ik het amper koud. En het heeft ook wel wat, aan het eind van de dag kampvuurtje, biertje, zittend op je opgerolde swag. En dan als je denkt goh, dit was het wel weer, lig je in no time in je nieuwe onderkomen. Swags worden ook wel Mathilde’s genoemd. Waarom zal de geïnteresseerde lezer zich afvragen. Nou gelukkig ben ik nooit te beroerd om mijn wereldwijde kennis over van alles en nog wat te delen. Vroegah, waren er wat te weinig vrouwen in Australië, of in ieder geval in bepaalde gebieden. Wanneer men dan kampeerde, kon niet iedereen met een vrouwelijke medemens rond het kampvuur dansen. De Ozzies die even zonder zaten, danste dan net zo makkelijk met hun Mathilde. Totdat zij aan de beurt waren om met een Mathilde van vlees en bloed te dansen.

Dag 2 stond in het teken van bijzonder veel tijd op de weg. Dat was het moment waarop ik dacht, hm.. ik hoop dat er meer komt dan enkelt idioot lange afstanden te rijden door de outback. Onderweg zie je dus vooral niks dan af en toe een andere auto, steeds meer 4x4s en of roadtrains (vrachtwagens met 3 aanhangers). Af en toe stopte we bij een benzinestation dat daar dan werkelijk in the middle of nowhere ligt zo’n beetje. Ik denk dat we rond vijven of zessen arriveerden in Cooper Pedy.

Bekend vanwege zijn opaalmijnen en vanwege het feit dat men bij gebrek aan bouwmateriaal en de hitte in de zomer, besloot om ondergronds te gaan wonen. Oude mijnen worden zo gebruikt als huis. Nog een feitje dan maar: veel ex-soldaten die de 1ste wereld oorlog overleefden begonnen hier in de mijnen te werken. Omdat ze bijzonder geoefend waren in het graven van loopgraven, was het voor hun een soort van 2de natuur om hier hun huizen ook zo te bouwen. Maar goed, Cooper Pedy dus. Een oude opaalmijn ingegaan, pizza gegeten, biertje gedronken in het ondergronds cafe wat er bijzonder weinig ondergronds aanvoelde en geslapen in een wel degelijk ondergronds hostel. Cooper Pedy, kan je wat mij betreft overslaan, leuk maar niet denderend. Wat wel denderend is, is wat de komende dagen ging gebeuren.

Dag 3 en 4 stonden in het teken van Uluru en Kata Tjuta. Iedereen die weleens iets gehoord of gezien heeft over het land Down Under, kent als het goed is deze grote rode berg met zijn bijzondere vorm wel. Kata Tjuta is een relatief kleine bergketen vlakbij Uluru. De eerste dag stond in het teken van wederom een bijzonder lang stukje rijden, maar op zich begint dat te wennen en is het eigenlijk wel chill. Behalve op de stopmomenten (bijv. voor lunch). Vliegen. Vliegen en dan is het nu winter. Ik dank de lieve heer op mijn blote knieën dat ik hier niet in de zomer ben. Dan moet je mentaal en fysiek instorten. Dan wel niet van de hitte (tot 52 graden) maar vooral van de legioenen vliegen. Maar goed het viel nu dus wel mee werd ons verteld. In de late middag arriveerde we op ons kampterrein waarna we een klein stukje hoefde te rijden voor de zonsondergang over Uluru. Beetje bewolkt dus weinig bijzondere kleuren te zien maar dat maakte eigenlijk niet echt uit. En hierna uiteraard weer kampvuur en biertjes. Wat overigens wel bijzonder is, is dat er amper vliegen rondom Uluru zijn…

De volgende ochtend gloeiend vroeg op (zoals eigenlijk elke ochtend hier). Dit keer om de zonsopgang op Kata Tjuta te bekijken.

Het mooie was dat ook hier de bewolking de het wat minder spectaculair maakte. Maakt uiteindelijk ook niet uit want was toch lachen. Overigens, nu ik de foto’s terug zie was het gewoon hartstikke mooi. Ik geloof dat dat ik niet meer helemaal weet hoe het verder ging.

Of we hebben vervolgens in de zon gezeten, of we hebben rondom en door Kata Tjuta gelopen. We hebben het in ieder geval beide gedaan, maar ik ben de dagen even kwijt. Dat hoort er ook bij.

Dag 5 was een ochtendhike over de topridges van Kings Canyon. En dames en heren, Kings Canyon is een bazige plek. Heel misschien durf ik wel te zeggen, mooier dan Uluru en Kata Tjuta. Overigens is hier 3 weken geleden een meisje van een clif gevallen omdat ze graag heel dicht bij de rand wilde staan voor een mooie foto. Ze heeft de val helaas niet overleefd. Kings Canyon is niet meer gevaarlijk dan welke willekeurige berg of balkon. Je moet alleen je selfieskills wat beter onder controle hebben. De tocht begon met Heartattack hill. Een tocht vernoemd naar het feit dat het vrij stijl, vrij lang en vrij hartaanvallend is als je een wat gevoelig hart hebt. Gelukkig heeft deze avonturier een ontzettend gezond, atletisch afgetraind en appetijtelijk fysiek. Geen wonder dus dat ik het allemaal overleefd heb.

(Nu, nu moet ik de bibliotheek uit (in Gympie) dus voor andere foto's moet je maar in het album gluren. hoooiii)

Na Kings canyon hebben we vast ook nog wel iets gedaan, maar dat ben ik ook even kwijt.

Dag zes bestond uit een gloeiend lang eind rijden naar de oase genaamd Alice Springs. Ligt in het midden van een woestijn en de stad is daar gebouwd omdat het een doorgang biedt naar de noorden. Een doorgang tussen een bergketen waar verder weinig doorgangen in te vinden zijn. Hier hebben we in de avond met de 21 lui en de 3 tourguides gegeten en een klein biertje gedronken. Dat was lachen. Nog 2 nachten extra verbleven en opgetrokken met Hannah een Londense mevrouw die doortrekt naar Darwin. Deze held vloog op de 29ste van juni met onze vrienden van Tiger air naar Sydney, alwaar hij dit epistel schrijft.