Wilsons prom met Jonna

Na een best zware 2de werkweek vrijdagochtend vroeg klaar. Rond 11:30 namen werkmaat Tobi en Pintree hero Koen, hun eerste welverdiende Victoria Beer, middle strength want er moet nog een eindje gereden worden. Thuis in de tuin nog even een klein biertje gedaan. Om 3:10 de bus naar Wonthaggi gepakt, uitgestapt in Leongatha. Waarom stap ik in deze bus? Omdat ik dit weekend naar Fish Creek ga, om samen met Jonna het Wilsons promontory park te verkennen. Jonna had ik vorige week  al ontmoet, thanks to tinder :D.

Aangekomen in Leongatha, gingen Jonna en ik een hoogstaand diner genieten in de plaatselijke Mc Donalds.Schransen als een malle. Toen begon het feest. Toen we eenmaal in de auto stapte totale paniek. Jonna roept allerlei dingen tijdens het rijden en lijkt de slechtste chauffeur te zijn die ooit heb gezien. Gelukkig wordt er wel heftig geblerd en hebben we het naar ons zin. In het donker rijden in Australië is nog een hele opgaaf. De wegen rond Fish Creek zijn echt dramatisch slecht. Gaten in de weg ter grootte van 1 a 2 m2. Die moet je op tijd zien te spotten anders sterf je. Bovendien is de kans op overstekend wild vrij groot in de nacht, zo zagen we een goede 1 a 2 keer een snelbewegende schim net voor de wagen oversteken. Na de afslag gemist te hebben, kwamen we uiteindelijk toch aan bij Waratah Lodge.

De plek waar Jonna tegen food and accomodation werkt. Ze heeft hier een eigen huisje een tiental meters van de lodge vandaan. De lodge zelf is prachtig, een grote herberg is het eigenlijk. Uitkijkend op de Bass strait en Wilsons promontory park en de velden vol schapen van dezelfde eigenaren.

Eerste avond bier gehuit. Volgende ochtend 9:30 op (ruim uitslapen voor Pinetree Hero’s) en vol goede moed naar het nationaal park wat dichtbij is.

Aangekomen bij Wilsons prom even geïnformeerd naar de beste route, en gekozen voor de route naar Squeaky beach. Een mooie route langs de Tidal river, een bergje op, bergje af naar het ‘piepende strand’.

En ja, het was allemaal mooi. Mooie bergen, mooie kliffen, mooi strand, ik zag er dondersgoed uit (zoals altijd) en Jonna mocht er ook wel wezen. Zelfs nog even een Wallibi gezien, die zich betrapt voelde en zich gauw uit de voeten werkte. Op een gegeven moment vonden we het wel goed en zijn we weer terug gegaan.

’s Avonds heb ik even een soort van geholpen (in de weg gestaan) in de keuken, want gasten hadden eten besteld. Daarna met Judy en Dick (man en vrouw, eigenaren en tevens farmers) gegeten. Toffe, wat oudere lui, zeer vriendelijk. ’s Avonds nog wat bier gehuit, gitaar gespeeld, geleerd dat Jonna met me zou trouwen als ik Brad Prasleys ‘She is everything’, kan zingen en spelen. Een vrij simpel nummer, dus wellicht trouw ik binnenkort met een Finse, je weet het immers toch nooit.

De zondag uitgeslapen, gedag gezegd tegen Judy, en nog even een strand dichtbij bekeken. Dat hadden we beter nietkunnen doen want bijna mijn bus van Leongatha naar Traralgon gemist. Gelukkig (?) rijdt mevrouw Finland ook ontzettend hard als ze een goede motivatie heeft. Daardoor toch de bus gehaald en al zittend in een bus kon ik terug kijken naar een zeer goud weekendje.

Terwijl ik dit schrijf heb ik er al weer bijna een werkweek op zitten. Zaterdag de 24ste gaan we uit eten met mijn familie om te vieren dat deze baas alweer 27 jaar de planeet verrijkt.